บทที่ 7 โชคดีเหลือเกิน

“ซูเอ๋อร์...หากต้องการสิ่งใด แค่ให้บ่าวไปส่งข่าวถึงร้านค้าพันธมิตรของเรา ไม่เกินช่วงเวลาครึ่งก้านธูปดับ พ่อบ้านก็จะนำทุกอย่างมากองตรงเท้าเจ้าแล้ว”

เนี่ยหยวนซูยิ้มกว้าง นางโชคดีเหลือเกิน การได้อยู่ในร่างนี้มีบิดาที่รักและเอาอกเอาใจ ทว่าฟ้าไม่ได้ลิขิตให้เนี่ยข่ายอายุยืนยาว เรื่องที่เกิดขึ้นต่อจากนี้คือเมื่อหญิงสาวแต่งเข้าจวนจิ่ง เขาเริ่มทุกข์ใจด้วยถูกผู้มีอำนาจในวังหลวงร่วมมือกับขั้วอำนาจเก่า บีบบังคับให้เหล่าคหบดีช่วยเหลืออย่างลับ ๆ ในการผลิตอาวุธสงครามเพื่อก่อกบฏ แม้เขาไม่อยากทำตาม แต่การเป็นพ่อค้าในยุคสมัยดังกล่าวถึงร่ำรวยอย่างไรแต่ต้องพึ่งผู้มีอำนาจ ฝ่ายจิ่งหลัวคุนแม้เป็นลูกเขย ทว่าพอแต่งกับเนี่ยหยวนซู เขากลับไปประจำอยู่เมืองหน้าด่าน ฝ่ายภรรยาไม่ได้รับอนุญาตให้ออกจากจวน หลายครั้งเนี่ยข่ายพยายามส่งคนมาเยี่ยม แต่ถูกปฏิเสธ กระนั้นเขาไม่ได้ลดละความตั้งใจจะพบเนี่ยหยวนซู หากสุดท้ายเป็นนางที่อยากตัดขาดจากสกุลเดิม ด้วยยามนั้นถูกวางยาจนแทบเสียสติ ก่อนจะคลุ้มคลั่งในเวลาต่อมา

เมื่อเนี่ยข่ายรู้ข่าวอีกทีลูกสาวเขาก็ถูกจับตัวไปสอบสวน สุดท้ายได้รับโทษอันโหดเหี้ยม แม้แต่ศพก็ไม่ได้รับการฝัง วิญญาณถูกจิ่งหลัวคุนสะกดเอาไว้ไม่ให้ไปผุดไปเกิด สุดท้ายสองสกุลกลายเป็นอริกัน และเนี่ยข่ายตัดสินใจเข้าร่วมกับขั้วอำนาจเดิมอย่างสุดกำลัง ก่อนถูกคนของทางการสังหารยกครัวในเวลาต่อมา แล้วโยนความผิดให้สกุลจิ่ง!

“ท่านพ่อ ลูกแค่อยากดูแลตัวเองให้ได้ อีกอย่าง ของต่าง ๆ ที่เตรียมไว้ ลูกอยากทำเพื่อเอาใจแม่สามี ฝ่ายนั้นชราแล้ว ทั้งได้ข่าวมาว่าหลายปีที่ผ่านมานางลำบาก กินสิ่งใดไม่ถูกปาก ร่างกายจึงทรุดโทรม หากได้ต้มน้ำแกงเก้าชั้นฟ้าของลูกให้นางดื่มทุกเช้าบำรุงร่างกายคงดีขึ้น พร้อมของว่างแปดเทพอำนวยพร ที่ข้าคิดค้นขึ้นมาใหม่ สิ่งนี้คงช่วยให้นางเจริญอาหารและถือเป็นการแสดงความกตัญญูยิ่งต่อแม่สามี

แล้วท่านพ่อก็ทราบว่าลูกพอมีฝีมือทำอาหารอยู่บ้าง การได้เข้าครัว ปรุงด้วยของดีที่มาจากร้านค้าสกุลเนี่ย ย่อมมัดใจท่านแม่ทัพได้มิยาก”

เนี่ยข่ายเห็นด้วย สินค้าบริโภคของสกุลเนี่ยทั้งผลิตเองและรับมาขายจากทั่วสารทิศล้วนมีคุณภาพ อีกทั้งหลายสิ่งเป็นของบำรุงร่างกายซึ่งหายากยิ่ง แม้แต่เหล่าองค์ชายองค์หญิงหากต้องการยังต้องลงทะเบียนเอาไว้ กว่าจะได้ก็ใช้เวลานาน บางทีรอกันข้ามปีเลยทีเดียว

“เจ้าเป็นเด็กดี ต่อไปเมื่อมีหลานให้พ่ออุ้ม ซูเอ๋อร์คงไม่ซุกซนเช่นเดิม”

ด้วยมารดาของเนี่ยหยวนซูจากไปนาน และเป็นสตรีเดียวที่เนี่ยข่ายรักอย่างจริงใจ จึงไม่แปลกที่เขาจะดูแลลูกสาวคนนี้อย่างดีที่สุด หากเมื่อทราบว่าไทเฮาประสงค์ให้สองสกุลเป็นทองแผ่นเดียวกัน เขาไม่ใคร่จะยินดี แต่ไม่อาจขัดต่อประสงค์ต่อสมรสพระราชทาน ด้วยพ่อค้าอย่างไรก็ต้องเป็นฝ่ายสนับสนุนผู้มีอำนาจ โดยเฉพาะสกุลจิ่งที่รับใช้บ้านเมืองมานาน กระนั้นสกุลจิ่งยามนี้กลับมีเพียงอำนาจทหารและกำลังพลในมือ แต่ท้องนั้นร้องหิวอยู่ตลอด ทั้งหมดเป็นเพราะสกุลจิ่ง โดยการนำทัพของจิ่งเทา บิดาจิ่งหลัวคุนเคยพ่ายแพ้ศึกครั้งใหญ่ ทรัพย์สมบัติที่สะสมมาหลายชั่วอายุคนจึงถูกนำไปชดใช้แก่แผ่นดินแทนการถูกเนรเทศให้ไปเฝ้าสุสานหลวง!

“ท่านพ่อ แม้ยังไม่ออกเรือนข้าก็พอที่จะดูแลตัวเองได้ แล้วอย่าลืมว่า หากท่านไม่มีเพื่อนคุยเล่น หรือคนสรรหาของอร่อยให้กินก็บอกพ่อบ้านไปตามตัวลูกโดยด่วน”

เนี่ยข่ายวางมือบนศีรษะลูกสาวคนเดียวของตน ขยี้เส้นผมดำดกหนา และเอ่ยว่า

“ต่อไปเรือนหลังนี้คงไม่มีสิ่งใดสวยงามเท่าเจ้าอีก พวกพี่ ๆ ของเจ้า วัน ๆ เอาแต่หาเรื่องทะเลาะกัน ตาแก่คนนี้บางทีคิดอยากหนีขึ้นเขาไปบวชเสีย”

“โอ้มิได้ ท่านพ่อต้องเป็นหลักยึดให้พวกพี่ ๆ และข้าในฐานะลูกสาวคนสวย วันข้างหน้าออกเรือนไปก็ยังมีสายเลือดสกุลเนี่ย มิแน่ ข้าอาจได้ส่งเสริมให้กิจการท่านพ่อรุ่งเรืองไปทั่วทั้งใต้หล้า”

“ซูเอ๋อร์ คำโบราณกล่าวไว้ พ่อค้าอย่างไรก็เป็นอาชีพต่ำต้อย แม้มีเงินทองแต่ไม่อาจเทียบได้กับขุนนางปลายแถว”

เนี่ยหยวนซูส่ายหน้าช้า ๆ นางไม่เห็นด้วย

“เมื่อก่อน ผู้คนอาจคิดเช่นนั้น แต่อีกไม่นานท่านพ่อโปรดเชื่อข้า ใครมีเงินในมือมากที่สุดย่อมคือผู้มีอำนาจ และจะได้นั่งบัลลังก์ตั่งทอง”

เนี่ยข่ายมองลูกสาวตน จริงอยู่นางอายุน้อย แต่ไม่รู้เหตุใดหลายวันที่ผ่านมาเขามองเห็นความกล้าแกร่งกับแววตาที่ฉายแสงแห่งพลังที่อยากเอาชนะทุกสิ่ง

“เฮ้อ เพราะความไม่เอาไหนของพวกพี่ชายเจ้า บางทีสกุลเนี่ย...อาจต้องฝากฝังลูกสาวคนเดียวของพ่อดูแลก็เป็นได้”

ชายวัยกลางคนกล่าวเช่นนั้น และเนี่ยหยวนซูไม่ได้เอ่ยคำใดอีก

และก่อนขึ้นเกี้ยวเจ้าสาวมาจวนจิ่ง เนี่ยหยวนซูได้เตรียมของแห้ง ทั้งเนื้อสัตว์ตากแห้งหลากหลายชนิด ผักดอง ผักอบแห้ง ไข่เค็ม ไข่เยี่ยวม้า และเครื่องปรุงต่าง ๆ รวมถึงแป้งทำอาหาร สุราหมักชั้นดี ไว้เป็นจำนวนสามคันรถม้า ซึ่งช่วงที่ขนเข้าจวนจิ่งนั้นเอิกเกริกยิ่ง คราแรกคนตกใจ แต่นางใช้สิทธิ์การเป็นฮูหยินใหญ่บอกคนของซ่งหยูชุนว่า นี่คือสินสมรสในส่วนของนาง ฝ่ายนั้นแม้ไม่เห็นชอบ แต่ไม่กล้ากล่าวสิ่งใด ด้วยอย่างไรก็เป็นสิ่งที่ฝ่ายเจ้าสาวในยุคนั้นกระทำได้